Тушга яқин телефоним жиринглади. Қарасам, онамнинг рақами. Гўшакни кўтардим. Тўнғич ўғлимнинг овози янгради:

– Дада, бирпасга кўчага чиқинг. Иш бор эди. Фақат машинада чиқинг.

– Тинчликми? – дедим хавотирланиб.

– Тинчлик. Яхши иш, – деди у янада сирли қилиб.

– Унда уйга келақол. Мен ҳам уйга бораман, – дедим.

Ишхонадан шоша-пиша чиқдим. Тўнғич ўғлим ота-онам билан бирга яшайди. Ўзининг телефони йўқлигидан онамнинг телефонидан қўнғироқ қилиб туради. Менинг уйим эса ота-онамникидан уч километр нарида. Машинамнинг газини босиб, уйга етиб бордим. Борсам, ўғлим мендан аввал етиб келибди.

– Нима гап?

– Юринг, машинани ҳайданг, дада, – деди ўғлим олд ўриндиққа ўтираркан. Сўнг катта бир ошхонанинг олдида тўхтатиб:

– Мен ҳозир, – деди-ю кириб кетди.

Бироздан кейин бир қора елим халта кўтариб чиқди. Машинага ўтирганида кабобнинг ҳиди димоғимга урилди.

– Кетдик. Катта уйга ҳайданг, – деди ўғлим кулимсираб. 

Биз томонларда ота-она яшайдиган уй – катта уй дейилади. Катта уйга бир оз қолганида тўхтадик.

– Кеча бувим ”Болалар келмай қўйди-я”, деганини эшитиб қолгандим. Мана шу кабоб билан нонни олиб кириб, бир ҳол-аҳвол сўраб қўйинг. Фақат буларни мен олганимни айтманг. Шунчаки, билмагандек кириб боринг. Озроқ йиққан пулим бор эди, – деди у.

Уни сал нарироқда қолдириб, уйга кирдим. Онам ҳовлида экан. Дадам ичкарида телевизор кўриб ўтирибди. Охирги марта келганимга уч кун бўлганди. Ота-она шундай экан-да – бир-икки кун келмасанг, дарров хавотирга тушаркан. Кабобни бериб, бирпас гаплашиб ўтирдим. Дардлашдик. Кейин чиқдим. Чиқар чоғимда онам:

– Энг зўр телефонлар қанча экан? Нархини билмайсанми? – деб сўраб қолди.

– Нега, она? Сизгами? – дея сўрадим.

– Менга манави телефонам бўлаверади, – деди қўлидаги оқ-қора телефонни кўрсатиб. – Неварам Музаффарбекка оберай дегандим. Буям катта йигит бўлиб қолди. Телефон керак-да унгаям. Фақат телефон обермоқчилигимни айтиб қўйма.

– Қўяверинг, ўзим обераман, – десам унамади.

Кўча бошида турган “катта йигит” – ўн тўрт яшар ўғлим Музаффарбекни машинага чиқардим. Уни туман марказидаги ўқув марказида қолдириб, ишхонага қайтдим. Қайтарканман, телефоним яна жиринглади. Кенжа укам экан.

– Ака, тушлик қилиб қўймадингизми? Ишхонангиз олдида турибман. Бир эримоқчи эдим сизга, – деди укам.

Бахт, меҳр-оқибат дегани шумикан-а? Йиғладим, рости.

Отабек ЮЛДАШЕВ