Куз яримлаган. Тонг саҳардан  ҳовлида қўни-қўшни, бир-икки яқин қариндошларнинг қораси кўринди. Фотиҳа тортилган сўнг, бирпасда икки сингил йиғи-сиғи қилишга тушди.

– Онаси, болалар сенга омонат, тез қайтаман, – рўмоли учини тишлаб пиқиллаганча бир четда турган хотинини Омон тинчлантирган бўлди.

– Дадажон, қачон келасиз? – қизалоқ узун киприклари орасида чақнаган кўзларини унга тикди. Отаси Робияни ердан даст кўтарди, қиқирлатиб одатдагидай чир айлантирди, қароқларидан ўпиб, бошини силади.

– Уканг “дада” дейиши билан қайтаман, – бешикда беғам тамшаниб ётган чақалоқ тепасига келди-ю, уйғониб кетмасин деб овозини пастлатди.

Орада уруш тугади. Унгача укасининг тили ҳам чиқиб, биринчи айтган сўзи “дада” бўлди. Лекин бир-икки хат-хабардан сўнг Омондан дарак умуман чиқмади. Қизалоқнинг ёдида ўша кунги  отасининг ғамбода кўзлари ва ҳазин овози бутун умрга муҳрланиб қолди.

***

– Ойижон, ёрдамлашиб юборасиз, а? – таниш овоздан аёл ўзига келди.

– Ҳа-да, “Тинчлик” ҳақида  ёзишимиз керак эдими? – ёноқларига сизиб тушган ёшларни тезда сидирди. Омонни бағрига маҳкам босиб, кўнглини бўшатган бўлди.

Махзуна МАМАЖОНОВА