Қимматбаҳо машина тоғ томон учиб боряпти. Рулда башанг кийинган эркак ва  бир хонимча. Машинанинг очиқ деразаларидан ташқарига шўх куй таралади, ташқаридан эса ичкарига кенг далаларда барқ уриб турган баҳорнинг анвойи бўйи ёпирилиб киради.

Узоқда, йўл муюлишида, ариқ бўйида қўй боқиб юрган ўспириннинг қораси кўзга чалинади. Муюлиш ўткир бурчакли бўлгани боис эркак тормозни босиб, машинани чунон секинлатади. Очиқ деразада ўспириннинг ярим қадди пайдо бўлиб, кўзлари беихтиёр равишда эркакнинг кўзлари билан тўқнаш келади. Шунда эркак ўспириннинг кўзларида ҳавас, ҳасад, истак ва орзу учқунлаганини сезади...

Ўспирин бўлса, эркакнинг шундоқ ҳам тўхтаб қолай деган машинадан шартта тушиб, калитни жон дея унинг қўлидаги кўсовга ўхшаган таёғига, атир ҳиди анқиб турган усти-бошини эса, эгнида осилиб турган, ёқалари кир-чир кўйлагига алмашар-да, қўйларни олдига солиб ҳайдаганча бобоси, энаси, отаси, онаси, акаси ва укалари жам бўлиб яшаётган болалик уйига чопиб кетишга тайёрлигини сезмасди...

Улуғбек ҲАМДАМ