Санкт-Петербургда ўқиётганимда доғистонлик Рамазон исмли дўстим билан қилган суҳбатим ҳеч эсдан чиқмайди:

– Қишлоғингизда нималар ўсади? – сўрадим бир куни ундан.

– Ҳеч нарса!..

– Дарахт ҳам йўқми?

– Ҳамма ёқ тоғ-тош…

– Ҳайвонлар нима ейди?

– Гиёҳ ўсмайдиган жойда ҳайвон нима қилсин?!

– Қазилма бойликларинг кўпдир-да?

– Билмайман, бирон нарса ҳам қазиб олишмайди.

– Унда, аҳолининг тирикчилиги қандай ўтади?

– Ҳамма нарса ташиб келтирилади.

– Бундай жойда яшаб нима қиласизлар? Бирор ёққа кўчиб кетмайсизларми?

– Ақлинг жойидами?! Бу бизнинг Ватанимиз, ахир!.. 

Улуғ шоиримиз Абдулла Ориповнинг бордию пешонамга музликлар ёзилган бўлса, меҳримни ўша музликларга бермасмидим, деган таваллоси мазмун-моҳиятини айнан ўша куни чуқур ҳис қилдим.

Абдунаби БОЙҚЎЗИЕВ