Бир подшоҳ ўғлига мукаммал таълим-тарбия бериш мақсадида жаҳоннинг жамики алломаларини саройга тўплабди. Устозлар йиллар давомида шаҳзодани ўқитиб, дунёдаги барча илмлардан бохабар қилибди.

Ҳукмдор сабоқлар тугагач, ўғлини имтиҳон қилиш учун ҳовучига узугини беркитиб:

– Бунда не бор? – деб сўрабди.

– Қўлингиздаги думалоқ, сариқ, ичи бўш нарса, – дея жавоб айлабди шаҳзода.

– Аломатларини тўғри айтдинг, – дебди ота ҳайратини яширолмай. – Энди ўша нарса нима эканини айт!

– Ғалвир бўлса керак!..

Подшоҳнинг ҳафсаласи пир бўлибди. Устига бир челак совуқ сув қуйиб юборгандек шумшайиб қолибди:

– Устозлардан олган таҳсилинг пухта экан, яширин буюмнинг белгиларини аниқ топдинг-у, аммо ғалвирнинг ҳовучга сиғмаслигига нечун фаросатинг етмади, болам? – дея афсус чекибди.