Йўл тирбанд. Ифторлик вақтига оз қолган. Улгурмаймиз деб, асабийлаша бошлаган ўғлимни тинчлантириб, машинага бир-икки қадоқ сув ва хурмо солиб қўймагани учун койиган бўлдим.

– Энди ёзғирма, асабийлашма! Ҳамма ҳам биз каби ифторликка шошаяпти. Ана қара, йўлда нимадир бўлган. Шунга тирбандлик бор.

Дарҳақиқат, йигирма қадамча олдинда икки машина тўқнашиб, тартибсизликка сабаб бўлган экан. Аранг ўтволиб, йўлда давом этдик. Аммо бир чақиримча юрмай, ЙПХ ходими йўл тўсди:

–Уфф, қанақа кун бугун, ойи? Бирорта қоидани бузганим йўқ-ку! Ҳеч бўлмаса Рамазонда тўхтатишмаса бўларди. Ҳозир яна бирор камчилик топишмаса гўрга эди.

У ғудранганча ҳужжатларни олиб жаҳл билан эшик очди, аммо чиқишга улгурмади. Машинага яқинлашиб, тиржайиб ўзини таништирган командир узрнамо бош эгди:

– Ҳужжатларни жойига қўяверинг. Қоидани бузганингиз йўқ!

Зўрға турган ўғлимнинг асаби дош бермади:

– Жаримам ҳам йўқ! Нима, ҳазиллашяпсизми? Инсоф ҳам керакда! Рўза пайтида-я!

ЙПХ ходими янаям халимлик билан узр сўраб, очиқ турган ойнадан бир елим халта узатди:

– Оғиз очиш пайти бўлди, ҳурматли ҳайдовчи. Рамазон муборак!

Ўғлим анграйиб, елим халтани менга узатди. Шошиб очдим. Қарасам, иккита қадоқланган сув ва бир қутича қуритилган хурмо турарди. Ўғлим ўз муомаласидан уялиб, хижолат тортди.

Оғзимизни очдик. Шундагина атрофга диққат қилиб, бошқа ҳайдовчиларга ҳам ифторлик тарқатаётган яна беш-олтита ЙПХ ходимига кўзимиз тушди. ЙПХчиларни биринчи марта чин кўнгилдан дуо қилиб йўлимизда давом этдик.

Муаззам ИБРОҲИМОВА