Касалхонада оғир касаллик билан даволанаётган икки кимса хонадош эдилар. Улар вақтни ўтказиш учун фақат суҳбатлашардилар. Рафиқалари, оилалари, уйлари, ишлари тўғрисидаги ҳикоялар ҳеч тугамасди.

Беморларнинг бирини ётоғи деразага яқин бўлиб, у кўчани бемалол кузата оларди. Шериги эса бу бахтдан мосуво эди. Дераза олдидаги бемор ташқарини кузатганча, у ерда нималар бўлаётганини ҳамхонасига сўзлаб берарди. Шериги эса ўрнидан туролмагани учун ўкинар, ташқарини бир бора кузатиш учун борини беришга тайёр эди.

Айтишича, деразадан боғ кўриниб турар, у ердаги кўлда ўрдаклар сузар, болалар эса уларга нон ташлаб қайиқда айланишарди. Севишганлар дарахт остида суҳбатга берилардилар. Бемор ушбу лавҳаларни ипидан игнасигача тасвирлаб бергач, шериги уни тасаввур қилганча хаёлларга бериларди.

Шу тахлит кунлар, ҳафталар ўтди.

Бир куни ҳамшира уларнинг палатасига кириб, дераза олдидаги беморнинг вафот этганини кўрди. У тинчгина, уйқусида жон берганди. Ҳамшира бу ҳақда хабар қилгач, уни олиб чиқиб кетишди.

Шундан сўнг нариги бемор деразали ётоққа кўчиш учун рухсат сўради. Ҳамшира бунга розилик билдириб, унга ёрдамлашди. Бемор ниҳоят, ташқарини кўриш бахтига муяссар бўлди. У қувонч билан кўчага мўралади. Аммо... дераза ортида қуп-қуруқ бир девор турарди, холос. Ахир қанақасига, деб ўйланарди бемор. Сўнг ҳамширадан ташқаридаги боғ қаерга йўқолганини сўради. Ҳамшира елкасини қисганча,

– У ерда ҳеч қачон боғ бўлмаган, – деди.

Шеригининг ҳаётбахш алдови уни ўлимдан сақлаб келганини англаган бемор дўстига айланиб қолган ҳамхонаси учун кўз ёш тўкди.

Э. Хант

Нодирабегим таржимаси