Кураш мусобоқаси одатдагидай ёш полвонлар билан бошланди. Нор полвоннинг кенжатойи ҳамма тенгдошларини йиқитгач, баковул майдон атрофида турган болаларни кўзи билан чамалаб, унга рақиб излай бошлади.

− Бери кел! – деди у ниҳоят томошабинлар сафида турган бир болани имлаб. – Ёшинг нечида?

Болакай майдонга чиқишга чиқди-ю, афтидан одамларнинг салобати босди. Гўё баковулнинг саволини яхши эшитмагандай, гарангсиб  тураверди.

−Ёшингни сўраяпман? Нима, қўрққанингдан тилинг айланмаяптими? – тегишди боковул. – Кимнинг улисан ўзи?

−Боковул бобо, у Қашқадарёдан келган меҳмон, − бақирди шунда, болакайнинг шу яқиндаги холаваччаси. – Ёши ўнда!

−Шунақа демайсанми! – баковул икки полвонни майдон ўртасига етаклаб борди. – Халойиқ, эмасам Нор полвоннинг ули Эррайим полвон билан, меҳмон полвонимиз олишади! Бошланглар полвонлар!

Атрофига аланглаб фақат бегона инсонларни кўрган болакайнинг шашти қайтди. Ўз элида кураш тушиб юрган бўлса-да, қовушмайгина Эррайим полвонга яқинлашди. Аммо уни назарга илмаётган Эррайим қўш пойча қилиб қалтис усул қўллаган эди, меҳмон бундан фойдаланмай қолмади...

−Ғирром! Бошқатдан олишаман, ғирром, чил солди! – тура солиб бақирди Эррайим. 

−Полвон, шатталикни энангизнинг уйида қиласиз! – деб ҳаммани кулдирди баковул. – Халойиқ, беш минг пул билан бир белқарс меҳмон полвонники! Ҳалоли бўлсин!

Бироқ меҳмон полвон зот узатиб турган баковулга иккиланиб қаради. Зотни негадир олгиси келмай, орқага тисарилди.

−Ҳа меҳмон, нимага тортинаяпсиз? Ё Эррайим уради деб қўрқаяпсизми? – яна ҳаммани кулдирди боковул. −Қўрқманг, олаверинг!

−Йўқ, олмайман... –деди меҳмон яна бир қадам орқага қайтиб.− Олдин қишлоғимнинг номини айтинг!

Байрам АЛИ