Ота тўлиб-тошиб келди. Уйда тўполон бўлиб кетди: тўрт боласи югуриб келиб, қучоғига отилди. Отанинг кўзи нариги хона эшигида мўлтирабгина турган қизчага тушди. У узоқроқ бир қариндошининг етимчаси эди.

– Дада! – деди кенжа ўғилчаси.

Ота унга шоколад берди.

– Дада, менгаям! – деган кичик қизчаси ўз улушини олди.

– Дадажон! – деди учинчи фарзанди. У ҳам бенасиб қолмади.

– Дада! – деди тўнғич ўғли.

Уйига меҳмон қизалоқ келганидан бехабар ота шоколадни қўлида тутиб, бир нафас туриб қолди ва бир ўғлига, бир етим қизчага тикилди.

Шу маҳал етим қизалоқ катта қизни имлаб чақирди. Қулоғига шивирлади. Катта қизи келиб, отасига шундай деди:

– Дугонам «Дадангни мен ҳам дада десам майлими?» деб сўраяпти...

Жасур КЕНГБОЕВ