−Вуй, бу боланинг ширинлигини қаранг! Кўз тегмасин! Шапкачалари ярашганини айтмайсизми!? Қаёққа олиб кетяпсиз ясантириб бу момиқчани? − деди автобусдаги аёл ёнидаги жувоннинг боласига қараб.

−Дадасининг олдига кетяпмиз. Кўрмаганимизга ҳам анча бўлди. Бизга роса илҳақдир, − деди аёлнинг саволига кулимсираб жавоб қайтараркан.

−Сизлардан узоқдами иш жойи? Жуда банд бўлса керак-да. Ҳаёт нималарга мажбур қилмайди. Майли, боласини соғинади, тез-тез олиб бориб туринг олдига. Кўриб анча хурсанд бўлади.

−Ҳа, албатта. Шундай...

Автобус бироз юргандан сўнг болали аёл:

−Шафёр амаки, қабристон олдига тўхтаб қўйинг. Етиб келдик манзилимизга, − деди-да автобусдан тушиб қолди.

Суҳроб АЗИМИЙ