Эндигина олти ёшга тўлган ўғлим столга мук тушганча расм чизаётганини кўриб, қизиққанча олдига бордим.

−Ўғлим, ниманинг расмини чизяпсан?

−Сизни, ойимни ва ўзимни, − ойисиникига қуйиб қўйгандай ўхшайдиган нигоҳларини менга қадади. Суратга аҳамият берсам, ўзининг ва менинг кўксимга юрак чизган, негадир уларни қорага бўяган эди.

−Ўғлим, юрак қизил рангда бўлади, мана бу қаламда бўяш керак эди.

−Буни биламан.

−Унда нега қорага бўядинг?

У менга айбдорона боқиб сўзида давом этди.

−Бувимнинг айтишича, бошқаларни йиғлатган одамларнинг юраги қора бўлар экан, сиз ойимни кўп йиғлатасиз-ку...

Шууримга чақмоқдай урилган гапдан, шу кунгача фарзандим олдида қилган ишимдан, ўз ўғлимдан уялиб кетдим. Гапни олиб қочмоқчи бўлдим.

−Сеники нега қора унда? Сен ҳам бирор қўшни қизни йиғлатдингми ё?

−Йў-ў-ўқ! Мен ҳеч кимни йиғлатмадим. Шунчаки... Ўзингиз айтасиз-ку доим, "сен худди мендай бўлишинг керак" деб, шунга...

Дилбандимни бағримга босар эканман, кўзларим нам, бир жумла бўғзимни куйдириб отилиб чиқди: "Отангга ўхшама, ўғлим!"

Азиз НУР