Бир киши араб подшоҳининг қариндош-уруғларидан бир нечтасини ўлдириб қочиб кетди. Бир қанча вақт ўтгандан кейин подшоҳнинг ёнига қайтиб келди. Подшоҳ таажжубланиб:

– Ажаб довюрак, қўрқмас, жасоратли киши экансан, қариндошларимдан бир нечтасини ўлдириб буюк гуноҳ қилсанг ҳам қаҳр-ғазабимдан қўрқмай яна ёнимга қайтиб келдинг, – деган экан, у киши таъзим қилиб:

– Сизнинг афв ва марҳаматингиз улуғлигини яхши биламан. Гуноҳим буюк бўлса ҳам, афв, марҳаматингиз ундан ҳам улуғроқдир, – деб жавоб берди. Подшоҳга унинг сўзи хуш келиб гуноҳини кечирди, инъом-эҳсон қилди.

Унинг яқин кишиларидан бири:

– Шундай душманни қўлга туширдингизу ўч олмай, унинг сўзига алданиб озод этдингиз, бу нима қилганингиз? – деди.

– Иш сен ўйлаганингча эмас, ундан ўч олсам, нафсим шодланади, озод қилсам, унинг кўнгли шодланиб, дунёда номим яхшилик билан ёд этилади. Мана шуни ўйлаб, уни озод қилдим, – деб жавоб берди подшоҳ.

Байт:
Гар улуғликни тилар бўлсанг диёнат бирла бўл,
Ким будур мулки саодат сориға бормоққа йўл.