Танбаллик – ишёқмаслик, дангасалик каби маънавий иллатларни ифодаловчи тушунча. Танбаллик инсонлардаги салбий хусусият ҳисобланади. Танбал киши ёлчитиб меҳнат қилмаса-да, яхши яшашни хоҳлайди, бировларнинг меҳнати эвазига кун кечиришдан асло уялмайди. Танбаллик тушунчаси маълум маънода сурбетликка ўхшаб кетади. Танбаллик турли ёшдаги ҳар бир инсонга нисбатан қўлланиши мумкин. Чунки айрим инсонлар борки, бутун ҳаёти давомида «тирик товон», яъни ўликтиригини ҳам бошқа кишининг зиммасига юклаб қўяди. Ҳолбуки, бу инсон «тўрт мучаси соғ», жисмонан бақувват, ҳатто «ақлли» ҳам. Айёрлик, меҳнат қилмай кун кўриш каби салбий хусусиятларга эга бўлади. Танбаллик «меҳнатсеварлик», «ишчанлик» каби сўзлар билан қарама-қарши маънода келади. Меҳнатсевар кишилар ҳалоллик, пешона тери эвазига кун кўради. Танбаллар эса бунинг акси ҳисобланади, танбаллар бора-бора одамлар нафратига учрайди.