Одамгарчилик – юксак маънавий фазилатлардан бири бўлиб, беғараз ёрдам кўрсатиш, беминнат хизмат қилиш, инсоний бурчни адо этиш билан боғлиқ хусусиятни ифодалайдиган тушунча. Шунингдек, одамгарчилик ўзаро муносабатларда меҳр-оқибат, шафқат, инсонпарварлик тамойилларининг намоён бўлишини англатадиган ахлоқий сифат ҳамдир. Одамгарчилик қадимий маънавий қадриятлардан бири, у азалдан ўзаро меҳр-шафқат, беғараз ёрдам, хайрия ишлари, саховат каби туйғуларда ёрқин намоён бўлиб келган. Бироқ одамгарчилик жамият ва давлат манфаатларига зид, ноқонуний хатти-ҳаракатларга олиб келмаслиги керак. Одамгарчилик шахслар хатти-ҳаракатида, турмуш тарзида, кундалик воқеа-ҳодисалар асносида кўринадиган фазилатлар – хайрихоҳлик, ҳурмат-эҳтиром, ҳамдардлик, ишонч билдириш, олижаноблик ва саховат кўрсатиш, ҳиммат, ўзгалар учун ҳаловатдан кеча олиш каби хусусиятларнинг мужассам ҳолатда намоён бўлишидан ташкил топади. Кишиларда одамгарчилик хусусияти аста-секин, босқичма-босқич шаклланади. Одамийликни, одамгарчиликни ҳар қандай шахс, ҳар бир одам ўз хатти-ҳаракати, қилаётган иши, бажараётган вазифаси орқали ҳар куни, ҳар дақиқа намоён этиши мумкин. Бундай ибратомуз хатти-ҳаракатлар, ижтимоий муносабатлар одамгарчилик деб аталмиш улуғ туйғуга уланади ва Ватан, эл-юрт, халқ манфа ати, башариятнинг эзгулиги йўлида қилинаётган олижаноб ҳамда беминнат хизматлар қаторидан жой олади. Шунинг учун ҳазрат Алишер Навоий бобомиз: «Одамий эрсанг, демагил одами, Ониким, йўқ халқ ғамидин ғами», деб одамгарчилик туйғусининг қадр-қимматини юксак эҳтирос билан куйлаган. Одамгарчилик фазилати жаҳолат, бағритошлик, шафқатсизлик, лоқайдлик каби иллатларга зид тушунча сифатида талқин қилинади. Инсонийлик қиёфасини йўқотган, ножўя юриш-туриши, ахлоқсизлиги туфайли назардан қолган кимсалар шунинг учун «одамгарчиликдан чиқди» деб баҳоланади, уятга қолади.