Жазирама чўлда бир саҳройи туя миниб кетаётган эди. Ногоҳ чанқоқликдан лаблари қуриб, ёрилиб кетган бир кимсага дуч келибди. У чанқоқликдан зўрға тили айланиб, бир қултум сув сўрабди.

–  Сувсизликдан ўлар ҳолатга етдим, менга раҳм қилинг, – дебди ялиниб.

Саҳройи тезда туясидан тушиб, сув узатибди. Чанқоғини қондириб, жонига ора кирган кимса кутилмаганда саҳройини итариб юборибди ва унинг туясига минганча қоча бошлабди. Саҳройи унинг ортидан бақирибди:

–  Майли, туям сеники бўла қолсин, розиман. Лекин бир илтимосим бор. Бу воқеани зинҳор ҳеч кимга айтмагин.

Бу истакдан таажжубланган қароқчи бир зум тўхтаб сабабини сўрабди.

– Агар айтсанг, тезда ҳамма ёққа овоза бўлиб кетади. Оқибатда инсонлар чўлда муҳтожларни кўрганида ёрдам бермай қўйишади, – дебди сахий саҳройи.