Аждодларимиз йилқичиликка алоҳида эътибор қилиб, турли-туман зотларини парваришлаган. Синчилар отларни бир-биридан инжа фарқларигача билиш илмини санъат даражасигача кўтаришган. Ўзбекистон халқ ёзувчиси Муҳаммад Али “Сарбадорлар” романида (1992 йил, Тошкент) отларнинг 24 турини санаб ўтади:

“Садр Сулаймон от жинниси эди. Унинг сайисхонасида бир ярим минг, икки минг от боқилар, ҳар йили баҳор вақтида Кеш яқинидаги доғгоҳда камида минг қулунга тамға босиларди. Отларнинг ҳамма зотидан бор: кулранг, жийрон, қора тўриқ, холдор, кўкиш бурул, бўз, қизил, оч малларанг, саман, олча, қашқа дейсизми, ёки ғироту дурот, тўбичоқ, қуши от, жанг отию олой оти, чўқолли от, қазоқи от, тангачипор, кўк, чайли, қизил бўз, арғумоқ қорабайир… Худобанда отларнинг номларини эсида сақлаб қолишга уринди, уларга юклатилган вазифалар ҳам турлича эканлигидан ҳайратда қолди.  Чунончи,  жанг оти билан чўқолли от, яъни совутли отда фақат ҳарб майдонига кириладир, дурот, ғирот ва қорабайирларда пойга ва улоқларда иштирок этиладир, қуши отда овга чиқиладир, олой оти тантанали байрамларда миниладир...” дейилади асарда.