Rauf Parfi qo‘shiqchi shoir emas edi. Chunki uning she’rlari “qo‘shiqbop” emas. Ayrim nazmbozlar kabi xonandalar bilan osh-qatiq bo‘lib, hamkorlik qilish uning tabiatiga yot bo‘lgan. 

Ammo shoirning “Laylo” she’ri bilan aytilgan qo‘shiq o‘tgan asrning oltmishinchi yillaridan buyon ma’lum va mashhurdir. Dadaxon Hasanov, Tavakkal Qodirov, Rasuljon Urayimjonov, Ilhom Farmonov kabi mashhur hofizlar bu qo‘shiqni suyib, maromiga yetkazib kuyladilar. Ushbu umrboqiy qo‘shiq bilan bog‘liq g‘aroyib hangomalar ham talaygina. Mana, shulardan biri. 

Rauf aka bir kuni ko‘chada ketayotsa, bir to‘da bezorisifat yigitlar o‘zlaricha “Laylo”ning so‘zlarini buzib hirgoyi qilishayotgan ekan. Shoirning g‘ashi kelib, she’rni mana bundoq qilib aytish kerak deya bezorilarga tanbeh beribdi. Bezorilar jahli chiqib shoirga hezlanishibdi: 

— Sen daydi she’rni qayoqdan tushunarding?! Bor, boshimizni qotirma! 

— Axir... axir bu she’r meniki, uni men yozganman.

— Sen hali bizni laqillatmoqchimisan, mana senga, mana senga! 

Bezorilar shoirga tashlanib, rosa do‘pposlashadi. Alamzada shoir mojaroni do‘sti, mashhur hofiz Dadaxon Hasanovga aytib, arz qiladi: 

— Baraka toping, shu she’rni mendan sotib olib, butunlay o‘z nomingizga o‘tkazib oling. Aks holda kaltakdan o‘lib ketaman.

Shodmon OTABEK