Uning shaharda uch yuz o‘rinli to‘yxonasi, bitta dorixonasi, yana poyabzal va oziq-ovqat do‘koni bor. Har kecha o‘ringa kirdi deguncha boshqa hamkasblari xayolidan bir-bir o‘ta boshlaydi-yu, oromi buziladi. “Eshmatning to‘yxonasi to‘rt yuz kishilik, Toshmatniki besh yuz... Pismadonchining dorixonasi ikkita, pistonchining super marketi bor...”

− E-e, har kuni to‘tiqushday bir xil gapni takrorlaganingiz-takrorlagan-a, tavba... – g‘udranadi xotini.

− Jim yot! Xalaqit berma! − po‘pisalaydi er.

Ayol “uf-f” deb karavotning chetrog‘iga surilib, narigi yonboshiga ag‘dariladi. Er shahardagi jamiki to‘yxona, oshxona, dorixona, marketlarni sanashda davom etadi, ularning kimlarga, qanday omadli, ishi yurishgan odamlarga tegishli ekanini o‘ylab, ijirg‘anadi, tishlarini g‘ijirlatadi. Uyqusi butkul qochib, ustidagi eroni yopinchiqni tepib yuboradi. Turib o‘tiradi, yotadi, ag‘dariladi, turadi... Saharga yaqin birdan yana allanimalar esiga tushib, oyoq-qo‘llarining tarang paylari biroz bo‘shashadi. “Alining to‘yxonasi ikki yuz sakson kishilik, Valining bittagina dorixonasi bor, marketi ham mini...”

Shundan keyingina yopinchiqni ustiga tortib, pinakka ketadi.

Qamchibek KENJA