Orzusidagi uyiga ko‘chib kelgan rassom ayol o‘g‘lini mahkam bag‘riga quchib oldi.

– Bir umr devorlari oppoq, pokiza uyni orzu qilardim. Qara, niyatimga erishdim, bolam, – dedi ko‘zda yosh bilan. Tezda o‘zini qo‘lga olib rasmlar ko‘rgazmasiga tayyorgarlik ko‘rish niyatida ishxonasiga yo‘l oldi.

Ayol hamma tayyorgarlikni joyiga qo‘yib uyga qaytib keldi. Bolasi qop-qora qo‘llari bilan eshikni ochganini ko‘rib yuragi uvishib ketdi. Rassom yugurgancha uyga kirdi. Devorning pastki qismlariga qop-qora kraska bilan turli shakllar chizilgan edi. Ayol ichidagi vajohatni bosa olmay mitti go‘dagiga tarsaki tushirdi. Bolaning chinqirig‘i ochiq turgan eshikdan ko‘chaga ham eshitildi. Oradan biron daqiqa o‘tdi. Bola ham, ona ham iztirobli, alamli yig‘i qurshovida edi. Shu payt eshik taqilladi. Ayol boshini ko‘tardi. Ostonada turgan odam – qo‘shni ekan.

– Yig‘i-sig‘i ovozidan qo‘rqib yugurib chiqdim. Tinchlikmi? – dedi. Ayol indamadi. Biroq erkak devordagi shakllar, bolaning qo‘lidagi rang va uyning bir burchagida taxlanib turgan kartinalarni ko‘rib kulib yubordi.

– Bolangiz ham sizga o‘xshagan rassom bo‘lishni istar ekan-da. Shuni anglamaganingizni qarang, – dedi.

Ayol o‘tirgan joyida butun vujudi muzladi. Faqatgina bolasini urgan qo‘llari olovda turgandek lov-lov yonardi...

Dilbar ARALOVA