1941-yil, avji saraton. Qishloqning bir guruh bo‘z yigitlari urushga chaqirildi. Jo‘nashga chog‘langan yigitlar ota-onalarining istaklariga binoan 100 yoshli Sanam momodan duo olishga bordilar.

– Assalomu alaykum, momojon. Bizlarga duo bering. Frontga ketyapmiz, – dedi ulardan biri, momo bilan hol-ahvol so‘rashilgach.

– Nimaga ketyapsilar? – dedi momo xiralashib qolgan ko‘zlari bilan ovoz chiqqan tomonga qarab. Bir asrni yashab qo‘ygan momo uchun «front» so‘zi juda g‘alati tuyulgandi.

– Urushga ketyapmiz, momo. Fashistlar yerimizga bostirib kiribdi.

Momo yana umrida eshitmagan so‘zlar aralash gapning orasidagi «yerimizga bostirib kiribdi» jumlasigagina sal-pal tushundi. U qo‘shni qishloqning bolalari tushmagurlar, bu qishloqqa o‘g‘irlikka kirgan-ov, shunga yigitlarning jahli chiqib, tepalashmoqchi, deb o‘yladi.

– Eyy, bolalarim! Sira tinib-tinchimaysilar-da. Bo‘lar-bo‘lmasga ur-sur qilavermanglar. Bir tayoq – baxt, bir tayoq – badbaxt. Tepalashayotgan paytlaring ehtiyot bo‘lib urishinglar-da. Tag‘in ko‘z-po‘zlaringga tegib ketmasin…

Mehribon ABDURAHMONOVA