Bir kuni kichkina qizchamni yetaklab bozorga tushdim. Uzum olmoqchi bo‘ldik. Bir badjahl, qo‘rs odam uzum sotyapti. Qovog‘i menikidan ham battar osilib ketgan. Yaqinlashib narxini so‘radim.

–  Ko‘rmayapsizmi, yozib qo‘yibmiz-ku! – deb jerkib berdi u.

–  Ha endi, bu bozor – xaridor degani savdolashadi, tortishadi.

–  Siz bilan tortishib o‘tirishga vaqtim yo‘q! Olsangiz oling, bo‘lmasa tovarni to‘smang!

Baribir savdolasha boshladik. Men u dedim, u bu dedi, xullas, o‘n so‘mlik uzumni sakkiz yarim so‘mga kelishdik. Qarab turibman, haligi amaki torozining pallasini taraqlatib jahl bilan uzum tortyapti. Bir payt qizchamga ko‘zi tushib, butunlay boshqa ohangda so‘radi:

–  Iye, bu yaxshi qizaloq ekan-ku! Isming nima? Ma, manovi senga… – deb salkam yarim kilo keladigan uzum boshini qizimga uzatdi. Hayron bo‘laman, men bilan shuncha tortishgani nima-yu, shuncha uzumni tekinga berib yuborgani nima? Berishga berdi-yu, lekin ogohlantirib qo‘yishniyam unutmadi: – Buni o‘zing yegin, xo‘pmi? Dadangga berma, shundoq ham u meni qaroqchiday qaqshatib ketyapti!..

Qarasam, boshqa sotuvchilar ham unga jilmayib qarab turishibdi. Ular bu odamning sirti qo‘pol, lekin ichki dunyosi nechog‘lik yorug‘ligini bilishar, u savdo qilayotganida doim kuzatib turishar ekan. Uyga qaytayotib e’tibor qilsam, o‘zim ham jilmayib ketayotgan ekanman…

 Sharof BOSHBEKOV