Poytaxtda oʼqiyman. Vaqtida shartnoma pulini toʼlamasak, dekan oʼrinbosari butun guruh oldida meni uyaltiradi. Otamga qoʼngʼiroq qilib, qistovga olaman.

– Qachon joʼnatasiz?

– Odam topilmayapti, bervoraman, xavotirlanma, – otam shu soʼzdan nariga oʼtmasdi.

Jigʼibiyron boʼlaman. Butun boshli qishloqda nahot bitta poytaxtga keladigan odam boʼlmasa? Birdan akamning mashina olmoqchi boʼlib yurgani xayolimga keldi. Аkamga qoʼngʼiroq qildim.

– Otamdan pul olishga uyaling, – dedim achchiq gap bilan uzib olib. – Sizni deb men oʼqishdan haydalib ketishim mumkin.

Аkam «xoʼp, keyin gaplashamiz» deb gapni qisqa qildi. Xullas, naq oʼn kun kechikib shartnoma pulini toʼladim. Bu vaqt mobaynida dekan oʼrinbosari – estetika-etika fanlari nomzodi ikki marta dars oʼrtasida kirib, vaqtida toʼlovni amalga oshirmaganlar qatori meni ham rosa izza qildi. Mulzam boʼlganim uchun otam bilan akamdan xafa boʼlib ketdim.

Yangi yil keldi. Taʼtilga chiqdik. Uyga ketdim. Borishim zahoti oʼqishimning qolgan yarim yillik pulini olib qoʼyaman deb reja qildim. Koʼchamizga burilgach... Uyimiz oʼrnida kichkina uychaga koʼzim tushdi. Bogʼimizdagi chinordan boshqa hamma narsani sel yuvib ketibdi...

– Ota, nega aytmadingiz?

Аkam izoh berdi:

– Koʼngling choʼkib, oʼqishdan chalgʼiysan, deb xabar qilishimizga ruxsat bermadilar.

Otamning togʼdek bardoshi qarshisida uyat, or, vijdon deganlarini ilk bor tuydim...

Shoira OʼKTАM