–Dadasi, televizor buzilib qoldi.

Ishdan charchab kelgan erini shunday shumxabar bilan qarshi oldi ayol.

–Nega? Nega buzilib qoladi? – so‘radi er.

–Bilmadim, – yelka qisdi xotin.

–Kun bo‘yi uyda o‘tirasan, sen bilmasang, kim biladi. Yangi televizor o‘z-o‘zidan buzilib qolmaydi-ku?!

Erkak ovqatga ham qaramay televizor tomon yugurdi. Hali u tugmani, hali bu tugmani bosdi, biroq sozlolmadi. Axiyri, televizorning orqa qopqog‘ini ochishga qaror qildi.

–Bu nimasi?

Erining g‘azab bilan baqirganini eshitgan xotin yugurib keldi va televizorning orqasi achib-bijib, qorayib ketgan yeguliklarga to‘lib-toshganini ko‘rib, hayratdan yoqa ushlab qoldi.

Er-xotinning nigohi beixtiyor bir burchakda bu mojarolarga befarq holda o‘yinchoq o‘ynab o‘tirgan qizaloqqa qadaldi. Aybdor topildi. Ota besh yoshli qizalog‘ini yoniga chaqirdi.

–Jenni, bu sening ishingmi? – so‘radi u yumshoq ohangda.

Qizcha bosh silkidi.

–Nega bunday qilding? – so‘radi ota qoshlari chimirib.

–Och bolalarga ovqat berdim.

–Qaysi bolalarga?

–Afrikaliklarga.

Otaning ko‘z oldida ochlikdan sillasi qurigan afrikalik bolalarning qiyofasi keldi-yu, birdan ko‘zlariga yosh qalqdi. U qizalog‘ini koyish o‘rniga beixtiyor bag‘riga bosdi...

Den ENDRYUS