Yoshi saksondan sakrab o‘tgan kasalmand, qaddi egik qariya biror olijanob yo‘lovchining yordami bilan serqatnov ko‘chadan o‘tib olish ilinjida tevarakka jonsarak ko‘z yugurtirib turardi.

− Assalomu alaykum, amaki, − deb salom berdi nogoh qarshisida paydo bo‘lgan o‘spirin.

Qariya g‘oyat ajablanganidan alik olishni ham unutib bolaga tikildi.

«Amaki?!»

Ha, u behuda lol qolmadi. Mana, salkam o‘ttiz yildan beri quloqlari «otaxon», «bobojon» degan atamalarga ko‘nikkan. O‘spirinning kutilmagan murojaatidan uning egik qaddi biroz rostlanganday bo‘ldi.

− Amaki dedingmi? − qayta so‘radi qariya.

− Ha, amakijon, − dedi bola go‘yoki iltijoli tikilib, − mashinalar qatnovidan qo‘rqaman, shunday kasalim bor, iltimos, ko‘chani kesib o‘tishimga yordam bering.

− Xo‘p, − dedi qariya va shu barobarida ko‘zlari ravshan tortib, qo‘l-oyoqlari tetiklashganday bo‘ldi.

O‘spirin qandaydir sirli kulimsirab cholni qo‘ltiqlab oldi.

«Sho‘rlik, − o‘yladi qariya serqatnov yo‘lni kesib o‘tisharkan, − shugina yoshidan g‘alati kasalga chalinibdi-ya?! Ming bor shukr, menda unday karohat yo‘q...»

Xayollar og‘ushidagi otaxon o‘zi bola yetovida borayotganini aslo payqamadi. Ammo ayni paytda uning ruhi tetik, vujudi yengil, ko‘z oldi yorug‘ edi.

Luqmon BO‘RIXON