Mustaqillik davrining boshidagi qiyinchilik yillari edi. Erkak tishga bosgulik oziq-ovqat xarid qilish niyatida uyida qo‘lga ilingudek nima bo‘lsa, hammasini bozorga soldi. Navbat kitoblarga yetdi.

Yoymada moliga xaridor kutib o‘tirarkan, shu zamondayam odamlar qorindan orttirib kitob sotib olayotganiga hayron edi. Kim qaysi kitobni so‘rasa, qo‘liga olib, muhtaram xotiniga yozilgan dastxatga bir ko‘z tashlab, keyin vazni va yupqa-qalinligi, qolaversa, xaridorning turqi-tarovatiga qarab narx bichar, savdo kelishib pulini olgach, gulini guliga taxlab, cho‘ntakka urardi.

Yana bir kitobning ilk varag‘ini ochib, ko‘zlari porlab ketdi. Qaytarib xaltasiga soldi.

– Sotilmaydi! – dedi cho‘rt kesib, hayratdan og‘zi ochilgan olarmonga.

– Nega? Ancha vaqtdan beri izlab yurgandim-a.

– Shu yerda o‘tirib o‘qishingiz mumkin.

– Qancha so‘rasangiz, beraman!

Erkak bosh chayqadi:

– Dastxat... qizimga yozilgan ekan. Sotmayman!