Shaxsga sigʻinish – maʼnaviy buzilish oqibatida shakllanadigan va muayyan shaxs rolini ilohiylashtirish, unga sigʻinish, xizmatlarini haddan tashqari ulugʻlashni ifodalaydigan tushuncha. Bunda goʻyo tarixiy jarayon obyektiv qonunlarga muvofiq emas, balki muayyan shaxsning xohish-irodasi bilan belgilanadi. Qadimgi zamonlarda imperatorlar, din peshvolari – papa, kohinlar va hokazolarning hokimiyatlari ilohiylashtirilgan: firʼavnlarni – Misrda, xonlarni – Xitoyda, qirollarni – Yevropada, shoh, amirlarni – Osiyoda. Shuningdek, Gegel buyuk shaxslar “ilohiy ruh” sohibi, qiroli, Shelling, Karleyl – “daho ibodati”, B.Bauer – “tanqidiy shaxslar” nazariyalarining ijodkorlari edilar. Marks, Engels, Lenin taʼlimoti izdoshlarida ham muttasil shaxsga sigʻinish avjiga chiqdi. Bu esa jahon miqyosida salbiy oqibatlarga olib keldi. Hozirgi sharoitda shaxsga sigʻinish – shaxs mavqeini mehnatkashlar ommasiga tarixning yaratuvchisi deb taʼkidlashga urinishlar sifatida namoyon boʻlmoqda. Shaxsga sigʻinish zamonaviy qarashlarga tamomila ziddir. Masalan, zamonaviy tarix metodologiyasi shaxs roli va oʻrnini tarixiy jarayon bilan chambarchas bogʻliq deb tan olib, u shaxsiy namuna va xalqning ijodiy faoliyati orqali namoyon boʻladi, deya taʼkidlaydi.