Fenomenalizm (yunoncha phainomenon – yuz beruvchi) – noyob, kamyob, kam uchraydigan holat yoki inson, his-tuygʻu tajribasi bilan payqaladigan, yorqin hodisani anglatuvchi tushuncha bilan bogʻliq boʻlgan falsafiy taʼlimot. Bunda faqat hodisalargina (fenomen) bilishning obyekti hisoblanadi. Fenomenalizm rivojlanishi natijasida olamni gʻoyalar yoki “sezgi komplekslari” majmui, deb biluvchi (J.Berkli) hamda sezgilar zamirida nima borligini bilish mumkin emas, deydigan agnostitsistik (D.Yum) yondashuvlar paydo boʻladi. Fenomenalizm hodisalar olamida tashqaridagi mavjudlikni (“gʻoya”, “mohiyat”, “narsa oʻzida”ni) eʼtirof etib, uni qanday boʻlsa shundayligicha, “oxirigacha” bilib boʻlmaydi deb taʼlim beradi. Fenomenalizmdagi bunday qarash skeptitsizm va agnostitsizm (I.Kant, O.Kont, G.Spenser va boshqa) taʼlimotlariga xosdir. Hozirgi zamon pozitivizmida fenomenalizm lingvistik shaklda namoyon boʻlmoqda. Uning asosiy tezisi tajribani “obyektiv” yoki “fenomenalistik” tilda ifodalash mumkinligidan iborat. Ilgarilari narsalar haqidagi mulohazalarni ongning mazmuni haqidagi qarashlardan iborat qilib qoʻyish batamom mumkinligini eʼtirof qilgan baʼzi neopozitivistlar soʻnggi vaqtda bu urinishlarning behudaligini anglay boshladi. Haqiqiy falsafiy nuqtai nazardan qaraganda, fenomenalizmning boshlangʻich tezisi asossizdir, chunki unda bilish voqelik va amaliyotdan ajratib qoʻyilgan.