Bir zamonlarda jahli burnining uchida turadigan yigit boʻlgan ekan. Otasi unga mix toʻla xaltachani tutqazib, har gal gʻazab otiga minganida yogʻoch ustunga bitta mix qoqishni buyuribdi. Birinchi kuni ustunga bir nechta mix qoqilibdi. Ertasiga yigit oʻzini tiyishni oʻrganibdi va ustundagi mixlar soni kundan-kun kamaya boribdi. Yigit ustunga mix qoqqandan koʻra jahlni tiyish osonroq ekanligini anglab yetibdi.

Nihoyat, u oʻzini toʻliq nazorat qila olgan kun ham kelibdi. Bu haqda otasiga aytganida, u oʻgʻliga navbatdagi topshiriqni beribdi: “Endi ehtiroslaringni tiya olganingda har gal bittadan mixni sugʻurib ol”.

Kunlar oʻtib, yigit otasiga ustunda bitta ham mix qolmagani xabarini beribdi. Shunda otasi oʻgʻliga debdi:

— Bu vazifani uddalading. Lekin, ustunda nechta teshik qolganini koʻryapsanmi? Demak, u hech qachon oldingi holiga kelmaydi. Insonlarga jahl qilib, koʻnglini vayron etganingda ularning qalbida har gal mana shunday jarohat iz qoldiradi. Necha marta uzrxohlik qilishingdan qatʼi nazar, u oʻchmaydi. Shunday...

Abduvohid UMR tarjimasi