Kamtarlik – insonning ma’naviy qiyofasiga xos xislat, maqtanishni istamaydigan, yutuqlaridan mag‘rurlanib ketmaydigan kishining xususiyati, shaxsning o‘ziga va atrofdagilarga samimiy munosabatini ifoda etadigan axloqiy sifat. U manmanlikning ziddi bo‘lib, kishining alohida yuksak sifatlarga, moddiy yoki ma’naviy boylikka ega ekanini ko‘z-ko‘z qilmasligida namoyon bo‘ladi. Bu xislat so‘zda ham, amalda ham ko‘zga tashlanib turadi. Kamtarlik shaxsning ma’naviy olamida sabr-toqat bilan yonma-yon turadi. Sabr-toqatsiz odam kamtar bo‘la olmaydi. Kamtar odam o‘zgalardan kamchilik axtarmaydi, balki o‘zining xatolariga tanqidiy yondashadi. Kamtar inson shuhrat topish uchun emas, odamlar, oila, jamiyat, xalq va Vatan oldidagi insoniy burchini bajarish uchun harakat qiladi. El-yurt uchun, xalq uchun beminnat xizmat qiladigan insonlarni xalq qadrlaydi. "Kamtarga – kamol, manmanga – zavol" degan maqol bejiz aytilmagan. Xalqimiz va jahon tarixida kamtarlikning buyuk timsoliga aylangan shaxslar ko‘p bo‘lgan. Imom Buxoriy, Abu Rayhon Beruniy, Ahmad Farg‘oniy, Muhammad Muso Xorazmiy, Alisher Navoiy, Abduxoliq Gʻijduvoniy, Ahmad Yassaviy, Ali Qushchi, Boborahim Mashrab singari aziz-avliyo va allomalarimiz shular jumlasidandir. Hazrat Alisher Navoiy zikr etganlaridek: "Odam bo‘lgan zebi zohirdin demas, // Kimki andin faxr etar, odam emas". Kamtarlik zohiriy va botiniy bo‘lib, ularni farqlash zarur. Kamtarlikga bir necha ma’naviy-axloqiy sifatlar asos bo‘ladi. Ma’naviyatsiz, kibrga berilgan odamlar kamtar bo‘la olmaydi. Ma’naviyati boyigan sari odam kamtarlashib boraveradi. Shuning uchun xalqimizda "Boshoq to‘lgan sari yerga egiladi", deb naql qiladi. Kamtarlik ta’lim-tarbiya, badiiy adabiyot va san’at ta’sirida shakllanishi ham mumkin. Kamtar odam andishali ham bo‘ladi. Biroq bu holat kamtarlik bilan andishalilik aynan bir narsa, degan fikrni tug‘dirmasligi kerak.