Isrofgarchilik (arabcha sarf qilish) – o‘rinsiz yoki ortiqcha sarf-harajat qilish, nobudgarchilikka yo‘l qo‘yishni ifoda etadigan tushuncha. Isrofgarchilik moddiy va ma’naviy ko‘rinishda bo‘lishi mumkin. Moddiy isrofgarchilik, ya’ni behudaga pul sarflash, befoyda ishga vaqt sarflash yoki ma’naviy isrofgarchilik – ilmning qadrini bilmaydigan kishiga o‘rgatish – sog‘lom fikr yurituvchi odamning ishi emas. Isrof qiluvchi odam har qancha boy bo‘lmasin, oxir-oqibat qashshoqqa aylanadi. Isrofgarchilik haqida so‘z ketganda, hamisha uning ziddi bo‘lgan tejamkorlik borasida so‘z yuritiladi. Har qanday mamlakatda milliy boyligini behuda sarf bo‘lishiga yo‘l qo‘ymaslik juda muhim hayotiy masaladir. Xalq og‘zaki ijodida bu xususda shunday hikmatlar bor: "Ozni beja, ko‘pni teja", "Yig‘sang – yetasan, sovursang – ketasan", "Tejog‘liq ish – bejog‘liq ish", "Hisobini bilmagan hamyonidan ayrilar". Mashhur Sharq allomasi Muhammad Zehniy «O‘ylab hozirlangan oz narsa isrof bo‘ladigan ko‘p narsadan afzal» degan. Hazrat Alisher Navoiy esa "Isrof saxo emas va iltifotni ma’no ahli saxovat demas", ya’ni, "Isrof qilish – saxiylikdan emas, aqlli, dono odamlar noo‘rin sarf-xarajatni saxovat demas", deganlar. Yana bir ma’rifatparvar bobomiz Abdulla Avloniy esa iqtisod, tejamkorlik borasida so‘z yuritib, uning aksi sifatida isrofni ta’riflaydi. "Iqtisod deb, pul va mol kabi ne’matlarning qadrini bilmakni aytilur. Mol qadrini biluvchi kishilar o‘rinsiz yerga bir tiyin sarf qilmas, o‘rni kelganda so‘mni ayamas. Saxovatning ziddi baxillik o‘ldig‘i kabi iqtisodning ziddi isrofdur. Alloh taolo isrof qilguvchilarni suymas".