Ish vaqti tugadi. Biroq, uyga shoshilmasdim. Nazarimda kimdir meni tashqarida kutib turgandek tuyuldi. Derazadan qarayman. Hech kim yo‘q. Hamkasabam so‘z qotadi: “Birov kelishi kerakmidi?”

Shoshib javob beraman:  “A, yo‘q”.

Avtobusda ketayapman. Nazarimda kimdir mendan ko‘z uzmayotgandek tuyuladi. Atrofga shosha-pisha qarayman. Har kim o‘zi bilan ovora.

Yo‘lda ketayapman. Orqamdan kimnidir oyoq tovushi keladi. O‘sha kimdir har bir harakatimni kuzatib kelayotganday.

O‘zimga so‘z beraman: “Orqamga qaramayman”. Ammo bardoshim yetmadi. So‘zimning ustidan chiqa olmadim. Qaradim. Hech kim yo‘q.

Eshikni ochish uchun kalit solarkanman, nazarimda kimdir meni ichkarida – uyda kutib turgandek tuyuldi. Ichki intiqlik bilan shoshilgancha eshikni ochaman. Xonalarni birma-bir ko‘zdan kechiraman. Uyda yolg‘izlikdan boshqa hech kim yo‘q.

Yig‘lagim keladi. Ko‘zguga nazarim tushadi. Ko‘z yosh aralash ich-ichimdan so‘z keladi: “Nega meni aldaysan?!” Aksim ko‘zlaridagi so‘zni o‘qiyman. “Qayerdasan, bag‘ritoshim?!”

Oygul Ubaydulla qizi