Onam tilla taqinchoqlarga, kiyim-kechakka o‘ch ayol emasdi. Shkafida besh-oltitagina ko‘ylak ilig‘lik turardi. Lekin tanlab, bichimi sipo kiyimlarni kiyardi rahmatli. Bir kuni ko‘rgani bordim. Ketayotganimda necha yillar asrab kiyadigan, jigarrang gulli ko‘ylagini ko‘tarib chiqdi.

– Bolam, mana shu ko‘ylak senga juda yarashadi. Bir kiyib ko‘rgin, – dedi.

– Oyi, nima deyapsiz? Bu axir kampirlar kiyadigan ko‘ylak-ku, – dedim.

– Bu ko‘ylakni yoshim sendek vaqtimda do‘kondan sotib olganman. Hozir bunaqa sifatli ko‘ylakni topa olmaysan. Sen bir kiyib ko‘r, – deb yalinishda davom etdi onam.

– Uf, zo‘rlamang, modadan qolgan ko‘ylakni baribir kiymayman, – dedim ishga shoshib turganim uchun biroz jahlim chiqib.

Ko‘p o‘tmay onam vafot etib qoldi. Uchinchi kuni opam bilan onamning kiyimlarini taxlab o‘tirarkanmiz, o‘sha jigarrang gulli ko‘ylakni qo‘limga oldim. Yig‘lagancha ko‘ylakni bag‘rimga bosdim. Onamni xafa qilganimdan pushaymon bo‘ldim. Ma’rakalar o‘tgach ishga otlanayotib o‘sha ko‘ylakka ko‘zim tushdi. Go‘yoki onamning ruhi oldida aybimni yuvmoqchi bo‘lganday ko‘ylakni kiydim, oynaga ham qarab o‘tirmadim. Ko‘ylak menga biroz kattaroq bo‘lgani uchun belimga rangiga mos kamar bog‘lab oldim. Bekatda qo‘shnimni uchratib qoldim.

– Voy-bo‘y, ko‘ylagingiz juda chiroyli ekan, qayerdan oldingiz? – deb so‘radi.

– Rahmatli onamning ko‘ylagi, – dedim sog‘inch bilan.

Ishxonaga borgan zahotim ayollar hol-ahvol so‘rashishgach ko‘ylagimni maqtab ketishdi. Onam aytganidek ko‘ylakning matosi juda sifatli bo‘lib, sira noqulaylik tug‘dirmadi. Uyga borib oynaga qaradim. Haqiqatdan ham o‘zimga juda yarashib turardi. Bichimi sipo, yenglari va yoqasi ustalik bilan tikilgandi. “Eh onajonim-a, –deyman oynaga qarab, –bejizga "bir kiyib ko‘rgin" deb zo‘rlamagan ekansiz-da. Nega o‘sha vaqtda hech bo‘lmaganda ko‘nglingiz uchun bir bor kiyib ko‘rmagandim... Kechiring meni onajon, g‘aflatda qolgan qizingizni kechiring...”.

Mana, kuz kelib kunlar soviy boshladi. Lekin onamning ko‘ylagini sira egnimdan qo‘ygim kelmayapti.

Ra’no Mahmudova