Farosat

Nashriyotda muharrir bo‘lib ishlardim. Bir she’riy bayozni bosmaxonaga topshirdik. Bir oy o‘tib terilgan nusxa – korrektura keldi...

Harf teruvchi hamma she’rlarni farosati yetganicha to‘g‘rilab chiqqan.

Hammasidan ham kulgulisi, u bir g‘azalxon shoirimizning “Ne muattarlikki bor, ul mushki anbardin kelur”, degan satrini “mushuk ombordan kelur”, deb tuzatgani edi...

Erkin VOHIDOV

Jovdiraydi ohu ko‘zlari

Sho‘ro zamoni. Otaxon «Sovet Tojikistoni» gazetasidagi bir guruh qalamkashlar Yovondagi taniqli dehqon xo‘jaligiga borishdi. Ularning maqsadi ilg‘or tajribani o‘rganish va gazeta sahifalarida yoyish edi.

Tush payti. Mezbonlar uchun noz-ne’mat to‘la dasturxon tuzaldi. Ko‘p o‘tmay gullik katta chinni laganda hovuri va mazali isi atrofni tutgan  go‘sht suzib keltirib qo‘yishdi. Ishtahasi karnay bo‘lgan shoir Jamshid bir bo‘lakni olib yeya boshlagan ham ediki, unga ma’yus tikilib turgan boshqa bir shoir do‘sti shunday dedi:

– Aka, kim sizni shoir deb aytadi? Kechagina o‘z jigarporalari bilan sayr etib yurgan ohu go‘shtini sher misoli ishtaha bilan tushirmoqchi bo‘layapsiz-a! Boring-ki, o‘zingiz bu to‘g‘rida bayt bitmagan bo‘lsangiz, aqalli Zokirjon Furqatning “Sayding qo‘ya ber sayyod”ini o‘qigandirsiz…

Shoir Jamshidning ko‘z o‘ngida ko‘zlari jovdirab, ovchidan rahmu shafqat istayotgan ohu siymosi tiklandi. U qo‘lidagi go‘shtni tovoqqa qaytarib qo‘ydi.

Sal vaqt o‘tib, zarurat bilan bir aylanib dasturxon boshiga qaytgan Jamshid ne ko‘z bilan ko‘rsinki, hozirgina ohuga shafqat e’lon qilgan shoir esa ishtaha bilan kiyik go‘shtini paqqos tushirmoqda edi.

Hakimjon  ZOKIROV

Kelinbolaning himmati

Yosh muharrir yigit uylanmoqchi bo‘lib, qo‘shni shaharda turadigan qizlardan birining uyiga sovchi yuboribdi. Qiz tomondagilar “Yoshlar bir-birlarini ko‘rishsin, ana undan keyin gaplashamiz”, deyishibdi.

Taomilga ko‘ra, yaqin qarindoshlar yordamida ular Anhor bo‘yida uchrashishibdi.

Uchrashuv cho‘zilib ketibdi. Yoshlarni uzoqdan kuzatib turgan amma va opa “Mayli, gaplari qovushdi, shekilli”, deya sabr-toqat bilan kutishibdi.

Bir mahal qiz bo‘shashibgina orqasiga qaytibdi.

– Yigit senga ma’qul bo‘ldimi? – deb so‘rabdi qizning opasi.

– Yomon yigitga o‘xshamaydi, – debdi qiz.

– Unda nega kayfiyating yo‘q?

– Viloyat gazetasining muharriri ekan, obunasi chatoqmish. Nuqul shuni gapirdi. Bechoraga rahmim kelib ketdi, – debdi qiz ichki bir xo‘rsiniq bilan.

– Sen nima deding?

– Nima derdim, hozircha uch oyga obuna bo‘lishga va’da berdim...

Gʻayrat SHERALIYEV