Jamoat transportida borardik, o‘rindiqlarning birinchi qatorida o‘tirgan ayol eshikdan chiqqan katta yoshli erkakka:

– Bu yoqqa keling, joy berishadi, – dedi va orqasiga o‘girilib yigirma yoshlardagi qizga “joy bo‘shat” ma’nosida qaradi.

– Xo‘p, – deya qiz asdoydil qo‘zg‘ala boshladi va... yonboshiga suyab qo‘ygan qo‘ltiqtayog‘ini tikkalaganda atrofdagilar noqulay vaziyatdan taraddudlanib qoldik. Qizning bir oyog‘i nogiron – o‘smay qolgan ekan.

– Men bilmabman, – dedi uni joy bo‘shatishga undagan ayol. – O‘tir, qizim...

Lekin bu paytda qiz o‘rindiqlar orasidagi yo‘lakka tushib, qo‘ltiqtayog‘iga suyanib olgandi.

– Sen o‘tir, boshqa yoshlar bor, – deb mo‘ysafid nari surilmoqchi edi, qiz chin dildan iltifot qildi:

– Yo‘q, siz shu yerga o‘tiring, men yaqinda tushaman.

Otaxon duo bilan o‘ringa joylashdi. Avtobusda yana bir, ikki... besh bekatni bosib o‘tdik. Qiz qaddini tik tutgancha borardi. Manzilimga yaqinlashganda eshik tomon o‘tar ekanman, orqamga o‘girildim: kulimsirab derazadan tashqarini kuzatib borayotgan qizning ko‘zlarida Alloh o‘ziga nasib etgan ne’matlaru qismatga shukronalik, rozilik bilan, imkoniyatlarini yaxshilikka ulashmoq niyatidan nurlanib turgan qalbini ko‘rgandek bo‘ldim.

Muhtarama ULUGʻOVA