Bir kuni...
Bir kuni Rasul Hamzatov u paytlari oddiy rejissyor Georgiy Daneliyani mehmon qilmoqchi bo‘libdi. Ikkala ijodkor Giya akaning Moskvichida Yozuvchilar uyushmasining restoraniga borishibdi. U paytlar mashina oynasini tozalovchi cho‘tkalarni o‘g‘irlash rosa “urf” bo‘lgan ekan. (“Buyuk” sobiq ittifoqda shu ham mulk bo‘lgan shekilli). Shu cho‘tkalarni yechaman deb, Giya aka tashqarida biroz qolib ketibdi. Rasul aka ichkariga ravona bo‘pti. Giya aka cho‘tkalarni qo‘ltig‘iga qistirib, restoranga kirib ketayotgan ekan, eshik og‘asi to‘xtatibdi:
- Marhamat qilib, Yozuvchilar uyushmasi aʼzosining guvohnomasini ko‘rsatsangiz.
Tabiiyki, Daneliya aʼzo emas. Chaqiray desa, Rasul og‘a ichkariga kirib ketgan. Giya akaning shumligi tutib:
- Men Rasul Hamzatovning shopiriman, depti.
Eshikog‘asi:
- O, shunday demaysizmi, azizim. Qani ichkariga marhamat qilsinlar deb, rejissyorni restoranga boshlab ketibdi.
Oradan yillar o‘tib, italiyalik taniqli kino ijodkorlar: Marchello Mastroyanni, Luiji de Laurentis, va boshqalar Moskvaga kelishibdi. Ularni mehmon qilmoqchi bo‘lgan Giya aka Yozuvchilar uyushmasining restoraniga boshlab boribdi. Bu vaqtga kelib Georgiy Daneliya “Mimino”, “Afonya”, “Kuzgi marafon” va yana ko‘p kinolarning rejissyori, “SSSR xalq artisti” bo‘lib ulgurgandi.
Eshikog‘asini yaxshi tanib qolgan-ku, unga uchrashib, bu italiyalik taniqli kino ijodkorlar, ular men bilan deb ichkariga boshlab ketibdi. Shunda restoran rahbari chiqib qopti-yu, eshikog‘asiga o‘dag‘aylab ketibdi:
- Nimaga sen Yozuvchilar uyushmasiga aʼzo bo‘lmaganlarni ham restoranga kirityapsan?! Bu senga katta xolangning uyimi?!
Eshikog‘asi titrab-qaqshab aytarmish:
- Axir bu kishi Rasul Hamzatovning shopiri-ku.
- Oldinroq shuni aytmaysanmi, galvars?! O, azizim, qani ichkariga marhamat qilsinlar!
Adham ARSLONOV tarjimasi.
Georgiy Daneliyanining
“Qadah so‘zi aytgan oxirigacha ichadi” kitobidan.
Bir kuni...
Bilasizmi?
Hikmat
Bilasizmi?
Bir kuni...
Bilasizmi?
Qatra
Hikmat
Qomus
Qomus
Qomus
Qomus
Qomus
Qomus
//
Izoh yo‘q