Bir kishi arab podshohining qarindosh-urug‘laridan bir nechtasini o‘ldirib qochib ketdi. Bir qancha vaqt o‘tgandan keyin podshohning yoniga qaytib keldi. Podshoh taajjublanib:

– Ajab dovyurak, qo‘rqmas, jasoratli kishi ekansan, qarindoshlarimdan bir nechtasini o‘ldirib buyuk gunoh qilsang ham qahr-g‘azabimdan qo‘rqmay yana yonimga qaytib kelding, – degan ekan, u kishi ta’zim qilib:

– Sizning afv va marhamatingiz ulug‘ligini yaxshi bilaman. Gunohim buyuk bo‘lsa ham, afv, marhamatingiz undan ham ulug‘roqdir, – deb javob berdi. Podshohga uning so‘zi xush kelib gunohini kechirdi, in’om-ehson qildi.

Uning yaqin kishilaridan biri:

– Shunday dushmanni qo‘lga tushirdingizu o‘ch olmay, uning so‘ziga aldanib ozod etdingiz, bu nima qilganingiz? – dedi.

– Ish sen o‘ylaganingcha emas, undan o‘ch olsam, nafsim shodlanadi, ozod qilsam, uning ko‘ngli shodlanib, dunyoda nomim yaxshilik bilan yod etiladi. Mana shuni o‘ylab, uni ozod qildim, – deb javob berdi podshoh.

Bayt:

Gar ulug‘likni tilar bo‘lsang diyonat birla bo‘l,

Kim budur mulki saodat sorig‘a bormoqqa yo‘l.