Jazirama cho‘lda bir sahroyi tuya minib ketayotgan ekan. Nogoh chanqoqlikdan lablari qurib, yorilib ketgan bir kimsaga duch kelibdi. Sahroyini ko‘rgan kimsa chanqoqlikdan zo‘rg‘a tili aylanib, bir qultum suv so‘rabdi.
– Suvsizlikdan o‘lar holatga yetdim, menga rahm qiling, – debdi yalinib.
Sahroyi tezda tuyasidan tushib hamrohiga suv uzatibdi. Suvni ichib, joniga ora kirgan kimsa kutilmaganda sahroyini itarib yuboribdi va uning tuyasiga mingancha qocha boshlabdi. Sahroyi uning ortidan baqiribdi:
– Mayli, tuyam seniki bo‘la qolsin, roziman. Lekin sendan bir iltimosim bor. Bu voqeani zinhor hech kimga aytmagin.
Bu istakdan taajjublangan qaroqchi bir zum to‘xtab sababini so‘rabdi.
– Agar aytsang, ushbu xabar hamma yoqqa ovoza bo‘lib ketadi. Oqibatda insonlar ikkinchi bor cho‘lda muhtojlarni ko‘rganida yordam bermay qo‘yishadi, – debdi sahroyi.