U ko‘ylak edi, xolos.

Zotan, tug‘ilganidoq qulog‘iga quyilgandi qo‘rg‘oshindek

Uning haq-huquqi yo‘qligi,

Hech kimligi.

U bor-yo‘g‘i ko‘ylak edi,

Boshqalar belgilardi uning kalta-uzunligini.

To‘g‘ri-da, qachon yoki qayerda ko‘rgansiz,

Kiyimning o‘lcham tanlovi o‘ziga berilganin.

Shu tariqa sassiz-sadosiz yashadi bir umr,

Bu orada bir necha ko‘ylakchalar qirqdi etagidan,

Buning uchun yegan kaltaklari esa son-sanoqsiz edi.

"Menga belbog‘ kerak!

Belbog‘ tug‘ib ber menga!" –

O‘kirardi erkak.

Belida belbog‘i yo‘qqa o‘xshardi o‘shqiriqlaridan...

Olamcha orzulari bor edi

Ko‘ylakning,

O‘qimoqchi, jamiyatda o‘rnini

Topmoqchi edi.

Ammo cho‘ng turmush sabab

Orzularin dorga osardi har kun,

Dorga ilgan kir misoli.

Ipni silkitayotgan yellarga qo‘shilib

Uchib ketgisi kelardi qayoqlargadir ko‘ylakning.

Xo‘rlik, kaltak, zulm kamdek

Boshqa yangi ko‘ylak keldi bir kun uyga...

Ohorli edi u hali,

Qip-qizil gullari o‘ynab turardi mato yuzida.

Qizlarining "nega" degan jim savolli ko‘zlari,

Yangi ko‘ylakning eriga qaratilgan ochiq ishvalari,

Erining "istasang shu, istamasang ko‘cha" degan iddaolari...

Ko‘ylakni oxiri orzulariga undadi.

Uchib ketgisi keldi bu yerlardan

Shamollar qanotida.

Va... bir kuni sakradi beshinchi qavat derazasidan.

Ammo uchib ketolmadi!..

O‘shanda bilishdi kiyim ichida

Qachonlardir tirik ayol yashaganin,

Tirik odam yashaganin.

Ammo ko‘ylak bechora shuni unutgandi –

Uchib ketaman deb chindan o‘ylagandi chog‘i.

Go‘zal RO‘ZIYEVA

10-25 noyabr, 2021-yil