Manmanlik – ijtimoiy munosabatlarda o‘zini o‘zgalardan yuqori qo‘yish, ularga pastnazar bilan qarash, boshqalarning fikr-mulohazalarini e’tiborga olmaydigan, faqat o‘zini haq deb, o‘zgalarni tan olmaydigan kishilarga xos salbiy xususiyatni ifodalaydigan atama. Bunday ma’naviy tuban, dunyoqarashi tor va madaniyatsiz odamlar ta’lim-tarbiyadagi xato va kamchiliklar mahsulidir. O‘ziga haddan tashqari bino qo‘ygan, o‘zlarini ijtimoiy hayotda hamma narsaning egasi, tayanchi deb hisoblaydigan bunday kishilar vaqtida o‘zini o‘zi tarbiya qilib olmasa, oxir-oqibatda axloqiy tanazzulga yuz tutadi. Manmanlikning ikkinchi ijtimoiy ildizi – moddiy ahvoli yomon odamning birdaniga katta mol-mulkka ega bo‘lishi va o‘zini axloqiy jihatdan idora etolmay qolishida namoyon bo‘ladi. Shu ma’noda halqimiz orasida “Ko‘rmaganning ko‘rgani qursin”, degan ibora bejiz paydo bo‘lmagan. Chunki, har bir insonning ijtimoiy-iqtisodiy, ma’naviy-demografik, siyosiy-madaniy jihatdan jamiyatda tutgan mavqei bo‘lib, uning ma’naviy qonun-qoidalari belgilab berilgan. Jumladan, qanday siyosiy-iqtisodiy mavqega ega bo‘lmasin, farzandlar nafaqat ota-onalariga, balki mahalladoshlariga, hamkasblariga va hokazoga hurmat va e’tiborda bo‘lishlari shart. Manmanlikning oldini olishda oila, ta’lim maskanlari, mahallalar, mehnat jamoalarida ma’naviy tarbiyani takomillashtirish, har bir insonda kamtarlik tuyg‘usini kamol toptirish, tevarak-atrofdagi kishilarning fikr va qarashlariga sabr-toqatlilik, fe’l-atvoridagi kamchiliklarga tanqidiy yondashish ko‘nikmasini shakllantirish hal qiluvchi ahamiyat kasb etadi.