Lo‘ttibozlik – 1) Qur’onda zikr etilgan payg‘ambar Lut (a.s.) qavmining qiliqlariga tegishli odatlar, bola o‘ynatuvchi, bachchaboz;

2) hozirgi ma’noda bachkanalik, shum, ayyorlik, mahmadanalik;

3) ko‘chma ma’noda – firibgar, hiylagar, aldoqchi, nayrangboz ma’nolarini anglatadigan tushuncha.

Lo‘ttibozlik aslida “lutiybozlik” so‘zidan o‘zlashgan. Lo‘ttibozlik badiiy adabiyotda salbiy ma’noda qo‘llanadi. Lo‘ttibozlik adabiyot, psixologiya, etika va estetika fanlarining predmetidir. Mazkur kategoriyaning ziddi rostgo‘ylik, soddalik, odoblilik, axloqiy komillik va hokazo. Lo‘ttibozlikni o‘ziga kasb qilib olgan odamlar ishonchsiz, zarur vaqtda yordamga kelmaydigan, ijtimoiy hayotda qalb amri bilan yashamasdan, aksincha nafs mayllariga quloq tutadigan kishilar toifasidir. Lo‘ttibozlik illatini yo‘qotish faqat insonning o‘ziga bog‘liq. Lo‘ttibozlik qiladigan kishilar jamiyatda mustaqil fikri yo‘q, mahmadana, xatti-harakati bachkana qiliqlardan iborat kimsalardir. Qayerda qalb va aql mushtarakligi, iymon-ishonch yo‘qolib borsa, o‘sha yerda lo‘ttibozlik boshlanadi. Lo‘ttibozlikning davosi tartib-intizom, ta’lim-tarbiyadir. Abdurahmon Jomiy ta’kidlagani kabi, “Ko‘m-ko‘k bu nayrangboz osmon ostida, // Bo‘lsang har kimsani sinash qasdida, // Gʻarq bo‘lma so‘zlaring husn, jamoliga. // Nechukdir, nazar sol ishin holiga…”