Ajdodlarimiz yilqichilikka alohida e’tibor qilib, turli-tuman zotlarini parvarishlagan. Sinchilar otlarni bir-biridan inja farqlarigacha ajratish ilmini san’at darajasigacha ko‘tarishgan. O‘zbekiston xalq yozuvchisi Muhammad Ali “Sarbadorlar” romanida (1992 yil, Toshkent) 24 tur tulporni sanab o‘tadi:

“Sadr Sulaymon ot jinnisi edi. Uning sayisxonasida bir yarim ming, ikki ming ot boqilar, har yili bahor vaqtida Kesh yaqinidagi dog‘gohda kamida ming qulunga tamg‘a bosilardi. Otlarning hamma zotidan bor: kulrang, jiyron, qora to‘riq, xoldor, ko‘kish burul, bo‘z, qizil, och mallarang, saman, olcha, qashqa deysizmi, yoki g‘irot-u durot, to‘bichoq, qushi ot, jang oti-yu oloy oti, cho‘qolli ot, qozoqi ot, tangachipor, ko‘k, chayli, qizil bo‘z, arg‘umoq qorabayir… Xudobanda otlarning nomlarini esida saqlab qolishga urindi, ularga yuklatilgan vazifalar ham turlicha ekanligidan hayratda qoldi.  Chunonchi, jang oti bilan cho‘qolli ot, ya’ni sovutli otda faqat harb maydoniga kiriladir, durot, g‘irot va qorabayirlarda poyga va uloqlarda ishtirok etiladir, qushi otda ovga chiqiladir, oloy oti tantanali bayramlarda miniladir...” deyiladi asarda.