Sherlok Xolms va Vatson o‘rmonga borib dam olmoqchi bo‘lishdi. Kichikroq sayxonlikda to‘xtab, chodir qurishdi va uxlagani yotishdi. Yarim kechada Xolms uyg‘onib ketib, osmonda charaqlab turgan yulduzlarga boqqancha sherigini uyg‘otdi:

– Vatson, yulduzlarni ko‘rayapsanmi?

– Ha, juda tiniq charaqlashar ekan o‘rmonda.

– Xayolingga nimalar kelmoqda?

– Shaharda uxlagandan ko‘ra o‘rmonda mizg‘igan yaxshi shekilli. Siz-chi, Xolms, nimalar haqida xayol surayapsiz?

– Meningcha, chodirimizni o‘g‘irlashibdi, yaramaslar.

* * *

Bir shilqim yigit avtobusda kuchukchasini mehr bilan silab borayotgan qizning yoniga kelib debdi:

– Yaxshi qiz, kuchukchangiz menga yoqib qoldi. Uning o‘rnida men bo‘lsam qaniydi...

– Roziman,– debdi qiz, – yaqinroq keling, kuchukchani axta qildirgani veterinar vrach qabuliga borayotgan edik.

* * *

Oligarxlarning bolalari tarbiyalanadigan bog‘cha. Tarbiyachi:

– Janob bolajonlar, marhamat qilib, tinchlaninglar. Hozir sizlarga do‘stingiz Entoni yakshanba kuni o‘rmonda o‘zi to‘qigan ertagini aytib beradi.

– Men hech narsa to‘qiganim yo‘q, ular chindan ham shir yalang‘och edilar,– dedi Entoni to‘ng‘illab.

* * *

Ko‘z doktorining xonasi. Vrach bemorga dedi:

– Marhamat qilib ayting-chi, janob, men hozir sizga qaysi harfni ko‘rsatib turibman?

– Iye, siz ham shu yerdamisiz? – hayron bo‘lib so‘radi bemor.

* * *

Isitma qilib to‘shakda yotgan kollej o‘quvchisini vrach ko‘rmoqda.

– Janob doktor, siz menga to‘g‘risini ayting, hech narsani yashirmang, men hammasiga tayyorman. Nahotki ertaga o‘qishga borishimga to‘g‘ri keladi? – dedi u vrachning qo‘lini mahkam ushlab.

* * *

– Ofitsiant, bu qanaqasi, biz o‘tiradigan joyda stoldan boshqa hech narsa yo‘q-ku? – hayron bo‘lib so‘radi xo‘randa.

– Siz faqat stolga buyurtma berdingiz, – dedi ofitsiant bamaylixotir.

* * *

Kosmetik operatsiya nihoyasiga yetadi. Vrach bemordan so‘radi:

– Mana, jarrohlik amaliyoti ham tugadi. Hammasi joyida. Avvalgidan ancha chiroylisiz. Xo‘sh, yana qanday istaklaringiz bor?

– Janob doktor, iloji bo‘lsa, ko‘zlarimni kattaroq qilmoqchi edim...

– Juda soz, – dedi vrach va bosh hamshiraga buyuradi:

– Hisob-kitobni olib kelib, bemorga ko‘rsating.

* * *

Muzey zallaridan birida namoyish etilayotgan surat oldida ikki kishi bahslashib qolishadi. Birinchisi suratda quyoshning botishi tasvirlangan desa, ikkinchisi, yo‘q, botishi emas, tong otishi deydi. Bahsga uchinchi kishi qo‘shiladi:

– Men bu rassomni ko‘p yillardan beri bilaman. U ertalab soat 10 dan bir daqiqa ham oldin uyg‘onmaydi.

* * *

Xiyobon chetida ikki kishi kuchukchalarini sayr qildirib yurishibdi.

– Menga qarang, janob, kuchukchangiz mening kuchukchamga kuppa-kunduzi shilqimlik qilmoqda, tartibga chaqirsangiz bo‘larmidi, – dedi yosh xonim ranjiganday bo‘lib.

– Ma’zur tutasiz, albatta tartibga chaqiraman bu yaramasni, ammo... siz ham kuchukchani juda yasantirib yuboribsiz-da, – dedi janob xonimga ko‘zini suzib.

* * *

Qurol-yarog‘ sotiladigan magazinga kirib kelgan xaridorni hurmat-ehtirom bilan kutib olishdi.

– Marhamat, janob, bizda qurollarning hamma turlari bor. Sizga qanaqasi ma’qul?

– Nishonni bexato uradigan revolver olmoqchiman.

– Juda soz. Olti patronli bo‘lsinmi yoki sakkiz patronli?

– Bir daqiqa, – dedi xaridor va bankka qo‘ng‘iroq qiladi:

– Allo, sizlarda kechqurun bankni necha kishi qo‘riqlaydi?

* * *

– Jonginam, shuncha yil birga yashadik, biror marta bo‘lsin, menga gul sovg‘a qilmading-a? – nozlanib dedi xotin.

– O‘zimning yaxshiginam, Gulzor ko‘chasida turamiz, hammayoq gul, xohlaganingcha hidlashing mumkin. Buning hech og‘ir joyi yo‘q, – dedi er.

* * *

– Muhtaram janob, sizdan ko‘p narsani o‘rgansa bo‘lar ekan. Mana masalan, xotiningizni hamisha “Jonginam”, “Yolg‘izginam”, “Mushukcham” deb chaqirar ekansiz. Men bo‘lsa nuqul ismini aytaman.

– Ismini aytib chaqirish menga ham yoqadi, ammo... ancha yil bo‘ldi nimaligini unutib qo‘yganman-da...

* * *

– Qani tur, tez kiyimingni kiy, yorug‘ tushmay dala hovliga borib kartoshka kovlaymiz,– dedi ota o‘g‘liga.

– Dadajon, soat endi to‘rt bo‘ldi, bizda dala hovli yo‘q-ku? – ko‘zlarini ishqalagancha so‘radi o‘g‘il.

– Turaqol o‘g‘lim, dala hovlimiz yo‘q, ammo qishga kartoshka kerak-da, – dedi otasi.

* * *

Dafn marosimini boshqarayotgan kishi musiqachilarga e’tiroz bildirdi:

– Hoy, men sizlarga necha marta aytganman, dafn marosimida musiqa chalayotganingizda yuzingiz musibatliroq ko‘rinishi kerak, deb. Lev Moiseyevich, bu birinchi navbatda sizga tegishli. Nega endi chapak chalayapsiz?

– Uzr, janob, tarelkalarim uyda qolib ketibdi.

* * *

– Doktor, aytishlaricha meni beshinchi bosqich talabasi operatsiya qilar emish. Biror kor-hol bo‘lsa, unda nima bo‘ladi?

– Nima bo‘lardi, bu yaramas, yana imtihondan yiqiladi-da.

* * *

Operatsiyadan keyin vrach bemorning yoniga kirib, uning ahvoli bilan qiziqdi.

– Xo‘sh, birodar, kasalxona ma’muriyatiga shikoyatingiz bormi?

– Ertalabgacha a’zoi badanim zirqirab og‘rib chiqdi. Ko‘z yumganim yo‘q. Bunga chidash qiyin.

– Unday bo‘lsa, bugun kechasi hamshira qiz yoningizda bo‘ladi.

– E, shunday og‘riqda qizga balo bormi, – dedi bemor afsuslanib.

M.AHMEDOV to‘plagan

“Jahon adabiyoti” jurnali 2019-yil 11-son