Badgumonlik (forscha bad – yomon; gumon; faraz, fikr, shubha; lik – ot yasovchi qoʻshimcha) – shubhalanish, hadiksirash, ishonmaslik holatini ifodalovchi tushuncha. Badgumonlik asosan inson feʼli bilan bogʻliq boʻlib, xalqimiz tafakkurida odamning yomon feʼlidan kelib chiqadigan salbiy illat hisoblanadi.

Bu holat xalqimizning “Gumon doʻstdan ajratar”, “Gumon imondan ajratar”, “Gumondor koʻngildan gumon arimas” kabi maqollarida qoralangan. Maʼrifatparvar bobomiz Abdulla Avloniy badgumonlikni ahmoqlik belgisi sifatida quyidagicha taʼriflaydi: “Hamoqat aql va maʼrifatning kamligindan hosil boʻladurgon eng yomon xulqlardan biridur... Ahmaq kishilarni(ng) bir ishda aqliy va naqliy dalillar ila koʻndirib boʻlmas”. Badgumonlik gʻaraz, gʻayirlik, koʻngil qoralik, gʻiybat, chaqimchilik koʻrinishida ham namoyon boʻladi. Badgumonlik kishining nafsoniyati, iffatiga tegadi, koʻnglini chilparchin qiladi. Bu borada Bedil shunday deydi: “Yomon soʻzlar ilan dillarga zahmat bermagil, Bedil, Na yerda toshni jinsi boʻlsa, boʻlgʻay shishaga dushman”. Oʻzgalarning badgumonligiga uchragan kishi ruhiy muvozanatini yoʻqotadi, odamlarga boʻlgan ishonchi soʻnadi, oʻzini behuda haqoratlangan hisoblaydi, natijada u jamiyatdan ajralib, odamovi boʻlib qolishi, hatto atrofdagilarga nisbatan dushmanlik hissini tuya boshlashi mumkin. Shuning uchun ham behuda badgumonlik barcha xalqlarda maʼnaviyatga zid yomon illat sifatida qoralab kelingan.