Antropomorfizm (yunoncha anthropos – inson va morpheo – shakl, koʻrinish) – insonga oʻxshashlik, tirik boʻlmagan tabiatning hodisa va predmetlariga insoniy xususiyatlar berish, Xudo yoki xudolarni insoniy qiyofada tasavvur etish. Antropomorfizm jamiyat rivojlanishining ilk bosqichlarida hukmronlik qilgan mifologik dunyoqarashning dastlabki shakli sifatida vujudga keldi.

Antik davrda yunon faylasufi A.Ksenofan tomonidan xudolar quyidagicha tanqid qilingan: “Habashlar xudolarini qora tanli va burunlari puchuq deydi; frakiyaliklar esa Xudolarini koʻk koʻz va malla soch deb tasavvur etadi”. Tavrot, Injil va Qurʼonda xudoning qiyofasi haqida gap bormaydi. Antropomorfizmning antropologizm, psixologik antropomorfizm kabi turlari mavjud. Antropomorfizm obrazlari sheʼriyatda, xalq ogʻzaki ijodida keng qoʻllanadi, u ibtidoiy jamoalar davrida yaratilgan afsonalarda koʻp uchraydi. Antropomorfizm insonning borligʻini, tabiat va jamiyatda vujudga keladigan ziddiyatlarni yengishga qaratilgan. Afsonadagi antropomorfizm ilk fikrlash hodisasi boʻlib, insonning oʻzini atrof-muhitdan ajratmasligi, insoniy sifatlarni tevarakdagi olamda mavjud narsa va hodisalariga koʻchirishi natijasida vujudga kelgan.