Badavlat bir insonning o‘g‘li yomon xulqli bo‘lib, salbiy odatlarini hech tashlamas ekan. Boy o‘g‘lini tarbiyalash maqsadida uyiga aqlli bir ustozni taklif qilibdi. Ustoz uning muddaosini tinglab, yigitni yoniga olibdi-da, bog‘ bo‘ylab sayrga chiqishibdi. 

Ustoz yigitdan shu yerda o‘sayotgan kichkina bir niholni yulib tashlashini so‘rabdi. Yigit ikki barmog‘i orqali niholni osongina ko‘chirib olibdi. Shundan so‘ng ustoz yigitga daraxt bo‘lib ulgurgan ko‘chatni yulishini buyuribdi. Yigit zo‘r berib, bor kuchini ishlatib daraxtni yerdan sug‘uribdi.

– Endi esa manavinisiga urinib ko‘r, -deya ustoz kattakon va sertomir daraxtga ishora qilibdi.

Yigit qanchalik urinmasin, daraxt qilt etmasmish.

–        Buning iloji yo‘q, -deb tan olibdi yigit.

– Ana shunday! Bizdagi yomon odatlar ham ko‘chatga o‘xshaydi, -nasihat qilibdi ustoz, -avvaliga nihol, keyin esa ulkan va bahaybat daraxtga aylanadi. Uni vaqtida qalbimizdan yulib tashlasak, ish oson kechadi. Vaqtni boy bergan sarimiz esa u tomir boylab, butun tanimizni egallab boraveradi. Oqibat istasakda, uni yurakdan sug‘urib tashlolmaymiz.

Yigit bu gaplardan so‘ng o‘z xulqi haqida chuqur o‘ylab ko‘ribdi va qalbida unayotgan yomonlik ko‘chatlarini vaqtida sug‘urib tashlashga ahd qilibdi.

Abu Ammar,

Nodira Ibrohimova tarjimasi