Har kuni ishga, o‘qishga ketayotganda toza-ozoda, yam-yashil xiyobonlardan o‘tasiz. Go‘zallik va sarishtalikni ko‘rib dilingiz ravshanlashadi, ruhingiz ko‘tariladi. Ammo sizdagi bu huzur-halovat o‘z-o‘zidan paydo bo‘lib qolmayapti. Obodonlashtirish, maxsustrans xodimlari va farroshlar tinim bilmay mehnat qilishmoqda.

Ana, sizdan sal narida bir oyog‘ini sudrab bosayotganidan nogironligi sezilib turgan, o‘ttiz-o‘ttiz besh yoshlar chamasidagi ozg‘in yigit chiqindilarni yashil konteynerga solib yig‘ib yuripti. U har kuni yerga, maysalarga tashlangan sigareta qoldiqlari, qog‘oz parchalari, baklashkalarni erinmay, irganmay teradi. Atrofni 25-35 kilogramm axlatdan tozalaydi.

Uning qo‘llariga qarayman. Qo‘lqopi yo‘q. Sababini so‘rayman. “Atayin kiymayman. Odamlar ko‘rsin va ey-y, men yerga uloqtirgan chiqindini u shu qo‘llari bilan terar ekan-da, deb o‘ylasin va maxsus idishga tashlasin, – deydi u. – Bitta ko‘zim yaxshi ko‘rmaydi. Lekin chiqindilarni darrov payqaydi...”

Oygul UBAYDULLA qizi