Bir mahallar qishlog‘imiz va yana uch qishloq bitta jamoa xo‘jaligiga qarardi. Raisimiz tilla odam edi. 

U to‘rt qishloqni gullatdi, ko‘chalarni asfalt qildirdi, kinoxona, kutubxona, ikkita maktab qurdirdi. Odamlar mingdan-ming rozi edi. 

Raisning uyi oddiy odamlar xonadoni bilan bir xil edi. Bir kuni ayoli: "Rais degan nomingiz bor, baland uy qursak" desa, "Odamlardan andisha qilaman" deb javob qilgan ekan. Rais bobo o‘tib ketganiga ancha bo‘ldi. Hozir g‘irt bekorchining ham uyi dang‘illama. 

Raisning farzandlari toparman-tutarman. Lekin uyni ta’mirlashmaydi. Mung‘ayib qolgan uy bizga halol, pokiza, sodda va do‘lvor raisimizni eslatadi. 

Yaqinda shu raisning o‘g‘lidan so‘radim: "Nega uyni yangilamaysizlar?" U javob berdi: "Otam ruxsat bermagan. O‘lganimdan keyin ham uyni yangilamanglar, odamlar rais rosa boylik yig‘ib yashirgan ekan-da, deb gapirib yurmasin. Go‘rimda tinch yotay degan edi".

O‘z odamlari bilan bir tanu-bir jon bo‘lib yashaydigan, ulardan andisha qiladigan rahbarlar o‘lmaydi, degan fikrga keldim.

Maqsud JONIXONOV