Bizni turmush qurganimizga o‘n besh yil to‘ldi. Men to‘yimiz bo‘lganiga bir yil ham to‘lishiga ulgurmay avtohalokatga uchradim. Bir qo‘lim va bir oyog‘im qattiq jarohat oldi. Sen oradan ikki yo‘l o‘tib menga pahlavon o‘g‘il tug‘ib berding. Majruh qo‘llarim, jonsiz oyoqlarim, shikasta ko‘nglimga qanchalar mador bo‘ldi bu quvonch. Men o‘g‘limiz endigina uch yoshga to‘lgan kezlarda yana qattiq betob bo‘ldim. O‘sha jarohatlarim oqibatimi, endi quloqlarim ham yaxshi eshitmay qolgandi. Sen ko‘zlaring bilan menga so‘zlarding. O‘tli nigohlaring, shirin tabassuming bilan meni tushkunlikka bosh egishimga yo‘l qo‘ymasding. Men ertadan kechgacha uyimiz yonidagi supada o‘tgan ketganga termulib o‘tiraverardim. Sen tunlarni tonglarga ulab do‘ppi tikarding, o‘quvchilarning daftarini tekshirar, yana darsga tayyorgarlik ko‘rarding. Subhidamda maktabga choparding. Seni ilk bor shu maktabda uchratgandim.

Onam guldek chehrang, chiroyli kulgichlaringni ko‘rib:

– Xolang topgan bu qiz senga so‘z berarmikin, – degandilar.

Chindan ham, Sen menga so‘z bermading. Balki, butun umringni, mehringni, mehnatingni hayotimga baxshida qilding.

Men o‘ylanib qolaman. Sening fidoiyligingga arziymanmi o‘zi? Sen men uchun qurbon bo‘lding. Men esa Senga shuncha yillar davomida aqalli bir dona gul tuta olmadim, o‘zimning oy yuzli farishtaginam...

Muxtasar QODIROVA