Навоий вилоятининг Қизилтепа туманидан Наргиза Ҳожиева бир неча йил олдин юборган хатдаги манзара  ҳар куни неча марталаб ичимда жонланади, дилимни тирнаб ўтади: бири-биридан чиройли, мазали нонлар ичидан нон танланади... “юмшоқми, қаттиқми?” дегандек нонни олишдан олдин эзиб кўрилади, тишланган нон шундоқ чеккага сурилади – худди пўчоқдек... Қўчаларда,   оёқ остида, чиқитлар қутисида бир бурдаси учун қай замонларда одамлар хору зор бўлган нон... Астағфируллоҳ! Балки, ўшанда шу ноннинг данакдеккинасида мурғаккина Бибиражабнинг ризқи бўлсайди...

“Отам қаҳатчилик йилларида бировларнинг қўйини боқиб етимликда кун кечирган, – деб ёзади Наргиза. – Учта акаси иккинчи жаҳон урушига кетиб қайтмаган, Бибиражаб исмли синглиси билан амакисининг қўлида қолишган экан.

Қўйини боққани эвазига кимдир битта зоғора кулча, кимдир бир ҳовуч кунжара бераркан. Отам бу хотирасини бизга ибрат маъносида неча марта гапирмасин, кўзидан ёш аримасди: “Бир куни кеч кирганда қўйларни уй-уйига тарқатиб, амакимникига қайтдим. Янгам “Буни яхши чайнаб енглар”, деб ўз болалари ва менинг кафтимга оз-оздан кунжара солди. Бешикда қорни очликдан кўзлари жовдираб ётган синглимга ҳам дока матодан сўрғич қилиб, ивитилган кунжара сувидан берди.

Эрта тонг... нотинчликдан уйғониб кетдим: янгам амакимга “Гўдакка мен кунжара бергандим” деб бўзлаб-бўзлаб йиғлар, ўз-ўзини қарғар, амаким эса: “Худонинг хоҳиши шу экан, бизнинг қўлимиздан ҳеч иш келмайди”, деб эзилиб гапирарди. Аввалига ҳеч нарсани тушунмадим. Кейин... секин уларнинг олдига бориб... кўрпача устида жонсиз ётган синглимни кўрдим...”

Сўзим аввалидаги фикрлар сабабини англагандирсиз. Изоҳ ортиқча. Мулоҳазакор қалблар хулоса қилдилар, деб ўйлайман.

Муҳтарама УЛУҒОВА