Қаҳрамонлик – мардлик, ботирлик, довюракликка хос иш, ҳаракат, мардлик, жасорат намуналарини англатувчи тушунча. Қаҳрамонлик ва қўрқоқлик бир-бирига қарамақарши сўзлардир. Қаҳрамонлик фавқулодда ёки онгли равишда кўрсатилиши мумкин. Фавқулодда қаҳрамонлик қалтис вазиятларда ёрқин намоён бўлади. Онгли қаҳрамонлик эса аста-секин, йиллар мобайнида кўзга ташланиб боради. Масалан, жангларда фавқулодда қаҳрамонлик кўрсатилса, меҳнатдаги қаҳрамонлик узоқ йиллик ҳалол меҳнатнинг самараси ҳисобланади. Қўрқоқ кишилар учун қаҳрамонлик нималигини тасаввур қилиш қийин бўлади. Шунинг учун қаҳрамонлик ҳар бир кишига хос хусусият ҳисобланмайди. Юртимиз мустақилликка эришгандан сўнг мазкур сўзнинг қадри янада ошди. Энди кўрсатиладиган қаҳрамонлик ўз юртимиз, ўз халқимиз учун бўлади. Бу ғояни барчанинг онги ва қалбига сингдириш орқали унинг қадрини янада юксалтириш мумкин. Халқ оғзаки ижодининг ноёб дурдонаси бўлмиш «Алпомиш» достони миллатимизнинг ўзлигини намоён этадиган, авлодлардан-авлодларга ўтиб келаётган қаҳрамонлик қўшиғидир. Зеро, бу қаҳрамонлик эпосини куйлаб, уни қалбига, шуурига эш қилган миллатни эса ҳеч қандай куч енга олмайди. Кишилик жамтида ушбу фазилатнинг ўрни жуда муҳим. Лекин кундалик ҳаётда жонкуяр бўлиш, ҳар куни фидойилик кўрсатиш ҳам ҳамманинг қўлидан келавермайди. Бунинг учун инсоннинг қалби пок, иродаси метиндек мустаҳкам бўлиши керак. Шахснинг эзгу мақсад йўлида қилган иши, ҳаракати бошқа бир инсон тақдирида қаҳрамонлик сифатида намоён бўлиши ҳам мумкин. Ҳар куни, ҳар соатда фидойи бўлиш ўзини томчилаб, заррама-зарра буюк мақсадлар сари чарчамай, толиқмай, тинимсиз сафарбар этиб бориш, бу фазилатни доимий, кундалик фазилат мезонига айлантириш – ҳақиқий қаҳрамонликдир.